ادوارد تسيمرمان، ژورناليست آلمانى، بنيان‌گذار سازمان ”حلقه سفيد“
در آلمان سازمانى وجود دارد به نام ”حلقه سفيد" (Der Weiße Ring) كه تنها سازمان موجود در سراسر آلمان براى كمك به قربانيان جرم‌هاى گوناگون و خانواده‌هاى آنان است. بخش بزرگى از كار اين سازمان كمك به قربانيان خشونت خانگى است. تجربه اين سازمان نشان مى‌دهد كه خانواده‌هاى مهاجرى كه در آنها خشونت بكار گرفته مى‌شود، در صورتى به سازمانهاى امدادگر مراجعه مى‌كنند كه هم‌زبان و هم‌وطنى در آن سازمان به عنوان يارى‌رسان بيابند.
بنيان‌گذار اين سازمان خبرنگار آلمانى ادوارد تسيمرمان Eduard Zimmermann است. تسيمرمان از سال ۱۹۶۷ تا ۱۹۹۷ تهيه‌كننده و مجرى برنامه پربيننده XY در تلويزيون آلمان بود. در اين برنامه به مردم موردهاى جنايت‌هايى معرفى مى‌شوند كه پليس نتوانسته عاملان آنها را بيابد و از مردم براى يافتن جنايتكاران كمك مى‌گيرد. ادوارد تسيمرمان درسال ۱۹۷۶ سازمان ”حلقه سفيد“ را تاسيس كرد با اين هدف كه به قربانيان خشونت و جنايت كمك شود.
اگرچه در آلمان خشونت در خانواده‌هاى مهاجر، بويژه خانواده‌هاى ترك، گسترده است، اما زنانى كه قربانى خشونت هستند تقريبا هيچگاه به سازمانهاى امداد مراجعه نمى‌كنند. در بسيارى موارد علت اين است كه زنان مهاجر، كه اكثرا به اندازه كافى زبان آلمانى نمى‌دانند، مى‌ترسند كه كسى حرفشان را نفهمد. دريا كارااوزوم (Derya Karaüzüm) كه در شعبه سازمان ”حلقه سفيد“ در شهر دويسبورگ كار مى‌كند، تنها مشاور تركى است كه اين سازمان در "ايالت نوردراين وستفالن" دارد. از زمانى كه دريا كار خود را در اين سازمان آغاز كرده است، زنان ترك هم به اين سازمان مراجعه مى‌كنند. در اين ميان تجربه دريا كارااوزوم به او مى‌گويد كه زنانى كه قربانى خشونت خانگى هستند – فرق نمى‌كند از چه فرهنگى بيايند – مشكلى مشترك دارند: اكثر زنان در نهايت شكايتى را كه عليه شوهرشان كرده‌اند، پس مى‌گيرند.
برنامه كار دريا كارااوزوم هر روز پر از قرارهاى گوناگون است. كارهاى دريا پس از اينكه صبح زود پسر ۸ ساله‌اش را راهى مدرسه مى‌كند، شروع مى‌شوند. نخست هم‌وطن تركش را كه تصميم دارد از شوهرش جدا شود به پيش وكيل مى‌برد. سپس سرى به چند مغازه تركى در محله ماركس‌لو مى‌زند تا اطلاعيه‌هاى جديد سازمان ”حلقه سفيد“ را ميانشان پخش كند. پس از آن با دختر جوان تركى قرار دارد كه بتازگى ازدواج كرده و در زندگى زناشويى‌اش دچار مشكل شده است. دريا كارااوزوم مدام با پرسشها و مسائل جديد كسانى روبروست كه براى كمك به او مراجعه مى‌كنند. دريا مى‌گويد: ”پيش مى‌آيد كه كمك مالى به آنها بكنيم يا كمك حقوقى، كسى را پيش وكيل ببريم. وقتى جنايتى رخ داده يا خشونتى در كار بوده، صدمه روحى هم در ميان است و ما سعى مى‌كنيم به لحاظ روحى هم به قربانيان كمك كنيم. يا كه كمك مالى بكنيم يا كمك حقوقى!“
دريا كارااوزوم يكى از حدود ۲۵۰۰ همكار افتخارى سازمان امدادگر ”حلقه سفيد“ است. اين سازمان در سال ۱۹۷۶ تاسيس شده با اين هدف كه به قربانيان خشونت و جنايت كمك كند. مشاوران اين سازمان اغلب در كنار موارد دزدى و تجاوز جنسى، با خشونت خانگى سر و كار دارند. ماريانه وايش (Marianne Weich) عضو شعبه اين سازمان در شهر كلن مى‌گويد: ”متاسفانه موارد زيادى از قربانيان خشونت خانگى داريم. اغلب قضيه اين است كه مرد خانه معتاد به الكل است. از زنش مى‌خواهد كه برايش مشروب بخرد. اما پولى در كار نيست، چون مرد همه پول را خرج مشروبش كرده است. اين است كه زنش را كتك مى‌زند.“
به گفته ماريانه وايش خشونت خانگى در ميان خانواده‌هاى مهاجر و بخصوص خانواده‌هاى ترك بسيار گسترده‌تر از ميان خانواده‌هاى آلمانى است. با اين همه در طول سالهاى طولانى كار او در سازمان ”حلقه سفيد“ هيچ تركى به سازمان مراجعه نكرده است. بسيارى از زنان ترك قربانى خشونت نمى‌توانند به قدر كافى آلمانى حرف بزنند و خجالت مى‌كشند از سازمانى كمك بخواهند. اما از وقتى كه دريا كارااوزوم از سال ۲۰۰۳ ميلادى كارش را در ”حلقه سفيد“ آغاز كرده است، شمار مراجعان ترك به شعبه سازمان در دويسبورگ چند برابر شده است. دريا تنها مشاور ترك اين سازمان در نوردراين وستفالن است. و اين در حالى است كه كمك او بسيار باارزش است چون او نه تنها زبان قربانيان را مى‌داند بلكه فرهنگ و سنتهاى آنها را مى‌شناسد و براى همين مى‌تواند آنچه را شرح مى‌دهند درك كند. دريا كارااوزوم مى‌گويد: ”مردى در اينجا بزرگ شده، يا زنى در اينجا بزرگ شده و براى خودش زن يا شوهرى را از تركيه به اينجا آورده است. بعد بينشان دعوا مى‌شود، چون مرد يا زنى كه تازه از تركيه آمده نمى‌خواهد طرز زندگى اينجا را قبول كند يا مرد يا زنى كه اينجا بزرگ شده نمى‌خواهد طرز زندگى كسى را كه تازه از تركيه آمده بپذيرد. اين است كه دعوا مى‌شود و كار به كتك‌كارى مى‌كشد.“
براى زنان تركى كه به سنتهاى خود بسيار پايبند هستند، مراجعه به سازمان مددكارى سخت است. سخت‌تر از آن اما اين است كه بخواهند تصميم به جدايى از شوهر خشن خود بگيرند. در اينجاست كه دريا كارااوزوم اين زنان را در راهى كه بايد طى كنند همراهى مى‌كند. به آنها براى رفتن نزد وكيل و ادار‌ه‌هاى مختلف كمك مى‌كند. به آنها شهامت مى‌دهد تا اگر تصميم به طلاق دارند، آن را عملى كنند. اما دريا در بسيارى موارد نااميد مى‌شود چون مى‌بيند كه اين زنان هر بار از تصميم خود منصرف مى‌شوند و نزد شوهران خشن خود برمى‌گردند. دريا كارااوزوم مى‌گويد: ”نمى‌دانند چه مى‌خواهند بكنند. درمانده هستند. فكر مى‌كنند كه بايد همين طور به زندگيشان ادامه بدهند چون خانواده‌اى و حامى‌اى ندارند. به جامعه اعتماد ندارند، مى‌ترسند. من هم به خودم مى‌گويم كه هر چه مى‌توانستم براى اين زنان كرده‌ام.“
ماريانه وايش عضو شعبه ”حلقه سفيد“ در كلن هم در رابطه با زنان آلمانى با مشكلهايى مشابه روبروست. او هم نااميد مى‌شود وقتى مى‌بيند كه قربانى خشونتى شكايت خود را عليه شوهرش پس مى‌گيرد. مى‌گويد: ”شكايت مى‌كنند، پليس مى‌آيد و اغلب در همان شب از مرد بازجويى مى‌كنند، كه معذرت مى‌خواهد و قسم مى‌خورد كه ديگر زنش را كتك نزند. زن قبول مى‌كند و شوهر به خانه برمى‌گردد و شكايت هم پس گرفته مى‌شود.“
هم دريا كارااوزوم هم ماريانه وايش مى‌دانند كه در اكثر موارد مردى كه يك بار دست به روى زنش بلند كرده، اين كار را باز تكرار مى‌كند. همكاران ”حلقه سفيد“ با اين كه مى‌دانند كه بار ديگر اين زن مجبور خواهد شد به پليس مراجعه كند، در سكوت مى‌گذارند كه شكايتش را پس بگيرد. سازمان ”حلقه سفيد“ آماده كمك به قربانيان خشونت است، اما در نهايت اين خود قربانيان‌اند كه مسؤول راهى هستند كه برمى‌گزينند.
از صدای آلمان
# posted by Free_Iran_Now : Monday, February 20, 2006
